NIEBIESKA KRAINA - PIOTR KRAŚKO - SZWECJA. ŚWIAT WEDŁUG REPORTERA

Piotra Kraśko nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Mi osobiście był on znany z programu „Wiadomości”, który od dawien dawna prowadził w TVP 1, w niezwykle profesjonalny sposób. Podobała mi się jego metoda relacjonowania zdarzeń, przyjemny, pełen powagi głos oraz budząca autorytet aparycja. Wiedziałam także, że dziennikarz ten, jest zagorzałym fanem jazdy konnej i posiada on znaczącą w branży stadninę. Nie posiadałam natomiast, żadnych informacji dotyczących jego zamiłowania do pisania książek.  

Książka „Szwecja. Świat według reportera” należącą do całej serii opowiadającej o wielu zakątkach świata, autorstwa Piotra Kraśko, zdobyłam w sposób absolutnie niespodziewany, jako dodatek do magazynu kobiecego, którego nazwy niestety nie mogę od kilku dni sobie przypomnieć. Sądziłam, że to wspaniały zbieg okoliczności, gdyż już od dawna marzyłam by przeczytać coś więcej o tym niezwykle ciekawym, według mnie, kraju.  Książka jest niewielka, ma format „kieszonkowy” i liczy 96 stron, wydana jest na tanim, ekologicznym papierze. Nie oczekiwałam jednak za wiele, od sposobu wydania książki, dołączonej za darmo do gazety.  

Informacja na obwolucie książki skutecznie zachęciła mnie do przeczytania: „Dlaczego najsłynniejszy szwedzki śledź grozi wybuchem, a większość linii lotniczych zabrania wnoszenia go na pokład? Komu tak naprawdę zespół ABBA zadedykował swój największy przebój "Dancing Queen"? Jak udało się namówić tysiące turystów na spanie w pomieszczeniach, gdzie temperatura spada do -5 stopni? Co sprawiło, że marszałek Napoleona przy kolacji został następcą tronu szwedzkiego i dlaczego niemal brak ochrony przy wejściu do Zamku Królewskiego? Dlaczego Lapończyka nie wypada pytać, ile ma reniferów, i jak to się stało, że muzeum śmieci zrobiło fortunę?”

Autor tekstu, jak na wybitnego dziennikarza przystało, pisze bardzo profesjonalnym, jednak barwnym i przystępnym językiem. Z uwagi na fakt, iż książka jest krótka nie znajdziemy w niej szczegółowych informacji, jedynie niewielkie fragmenty wiedzy, mająca na celu zainteresowanie nas Szwecją i jej społeczeństwem. Książka opatrzona jest także niedużymi fotografiami.

Główną falę krytyki muszę skierować przeciwko samej treści książki. Na okładce wydawnictwo przekonuje nas, że główną tematyką przewodnika będą ciekawostki takie jak: śmierdzący śledź, egzotyczny hotel, renifery, niecodzienne zachowanie króla, czy ABBA. W rzeczywistości, co najmniej pół książki to opis politycznej historii Szwecji, w której dowiemy się w jaki sposób został wybrany pierwszy władca, jak zachowują się podczas wywiadów obecne głowy państwa i o tym, że jest to zachowanie znacząco odmienne od reprezentantów innych krajów. Uważam, że w pewien sposób taki zabieg jest oszukiwaniem czytelnika, gdyż osoba chcąca dowiedzieć się na temat historii tego niezwykle ciekawego miejsca, z pewnością sięgnęłaby po bardziej naukową literaturę, natomiast człowiek oczekujący na informacje zgodne z zapewnieniem na obwolucie, znacząco się rozczaruje.  Książka miała nas prawdopodobnie zaciekawić, tymczasem mnie momentami znudziła i cieszyłam się z jej niewielkiej ilości stron.

Z uwagi na fakt, iż publikacja nie spełnia podstawowego zadania, jakie sama sobie nałożyła, trudno mówić mi o jej plusach. Oczywiście podobały mi się niewielkie fragmenty dotyczące życia społecznego, sposobu segregacji śmieci oraz lekki język, jednak było tego stanowczo za mało. Cieszę się także, że wydawnictwo wpadło na pomysł umieszczenia w publikacji fotografii.

Słowem podsumowania  - „darowanemu koniowi w zęby się nie zagląda” lecz z przykrością muszę stwierdzić, że zawiodłam się. Porównując ten niejako „przewodnik”, do książek Beaty Pawlikowska, czy chociażby nielubianego przeze mnie Wojciecha Cejrowskiego, „dzieło” Piotra Kraśko zaczyna w mych oczach przypominać, czepiąc wzór z naszych wspaniałych sąsiadów, idealny kompost.

WARGA PRZEGRYZIONA DO KRWI - ERIKA LEONARD, E. L. JAMES, PIĘĆDZIESIĄT TWARZY GREYA

Czyżby pragnienie o baśni dla dorosłych w dniu 5 Września stało się rzeczywistością?  Dziś w Polsce wielka premiera, budzącej kontrowersje książki „50 twarzy Greya”, pierwszej z 3 tomowego cyklu.

Nigdy w życiu nie sięgnęłam po harlequina. Chciałabym napisać: „bo zawsze miałam w zanadrzu coś lepszego”. Jednak jak można mówić o lepszości czegoś, czego nigdy nie miało się w ręku? Czy mamy prawo opiniować, że coś zalicza się do grupy płytkiej i prymitywnej, skoro każdego dnia sięga po to miliony osób? Takie samo odczucie nosiłam w sobie, sięgając po „50 twarzy Greya”. Z jednej strony towarzyszyło mi zainteresowanie wywołane popularnością książki, z drugiej zaś pewnego rodzaju zniechęcenie, które sprawiło że nigdy nie przeczytałam sagi Zmierzch.

Książka jest debiutancką powieścią Eriki Leonard. Kobieta od początku swojej twórczości posługiwała się pseudonimami. Pierwszy z nich „Snowqueens Icedragon” użyty został do publikacji pierwszej wersji „Greya”, E. L. James natomiast umieszczone zostało na oficjalnym wydaniu książki. Zabieg ten spowodował, że w pierwszej chwili sięgając po wydanie sądziłam, że autorem książki jest mężczyzna, co wydawało mi się bardziej atrakcyjnym rozwiązaniem. Erika Leonard do czasu wydania sagi nie odznaczała się niczym szczególnym, mieszka w Londynie, pracuje w telewizji, nie towarzyszą jej żadne skandale. Wydaje mi się, co zaskakujące, że sekretem dzięki któremu zdobyła sławę jest sama tematyka książki i jej prostota i kontrowersyjny temat.

Akcja powieści toczy się w czasach współczesnych, w Stanach Zjednoczonych. Niewinna, młoda i niedoświadczona studentka literatury Anastasia Steel wyświadcza swej przyjaciółce przysługę, polegającą na przeprowadzeniu wywiadu z właścicielem ogromnego przedsiębiorstwa, niesłychanie inteligentnym, opanowanym i porażająco przystojnym Christianem Greyem. Wywiad ten owocuje tym, że główna bohaterka zaczyna obsesyjnie myśleć o biznesmenie, a każdy jej kolejny ruch ma na celu zbliżenie się do niego. W tym miejscu, z uwagi na osoby które nie przeczytały książki, przerwę opowiadanie o jej treści. Nie psujmy im zabawy. Nie mogę jednak się powstrzymać by nie napisać, że temat książki krąży wokół erotyki z lekkimi elementami BDSM.

Tematyka książki od razu przywołuje mi na myśl wersję śpiącej królewny dla dorosłych – wspaniały książę budzi królewnę, w tym wypadku niekoniecznie pocałunkiem, by zmienić jej los i żyć razem we wspaniałej krainie pełnej bogactwa i przepychu.  Osoba Greya jest uosobieniem rzeczonego księcia, czyli tak jak wspomniałam wcześniej, jest to po prostu chodzący ideał, bóg seksu, pełen namiętności i pasji, a jego jedyną wadą, którą jak dobrze wiemy kobiety kochają, jest ciemna strona charakteru.  Anastasia jest natomiast jego przeciwieństwem i znakomicie wpisuje się w rolę księżniczki – cicha, niedoświadczona, subtelna, nierozgarnięta i do bólu naiwna. 

Uważałabym pomysł, na poprowadzenie fabuły w taki sposób, za bardzo udany, gdyby nie fakt, że w roku 1983 wykorzystała go już Anne Rice, pod pseudonimem A. N. Roquelaure, wydając książkę pod tytułem „Przebudzenie Śpiącej Królewny”. Tematyka obu tych książek jest niemalże identyczna, z tym że wersja Anne Rice jest zdecydowanie bardziej brutalna i dosadna, a użyty w niej język bardziej wyrafinowany.

Język i styl „50 twarzy Greya” nie należy do najbardziej wysublimowanych. Dominuje to prostota i ciągłe powtórzenia. Autorka stara się rozbudzić w czytelniku erotyczny nastrój, używając wciąż tych samych zwrotów „Anastasia zmysłowo przygryzła wargę”, Christian natomiast wciąż „wpatruje się”. Te nieudane zabiegi powodują, po kilkudziesięciu stronach lektury, przeciętny czytelnik zaczyna odczuwać głęboką irytację. 

Nie śmiem powiedzieć, że książka jest zła. Myślę, że dostarcza ona zabawy, odpręża, jest niezwykle lekka i mimo wielu mankamentów w pewien sposób rozbudza zmysły. Każdy, kto ma ochotę na chwilę odpoczynku może sięgnąć po tę książkę i raczej się nie zawiedzie. Sądzę, że warto ją przeczytać, chociażby po to by móc ją skrytykować, co trudno zrobić bez poznania treści.  Nie odnajdziemy w niej jednak, zgodnie, z zapewnieniem mediów, żadnych brutalnych opisów BSDM, ani zapewne niczego, co mogłoby nas zniesmaczyć czy wręcz obrazić. Ostatnie doniesienia jakoby miała to być „pornografia dla kobiet” wzbudzają we mnie politowanie, gdyż mam wrażenie, że stoi za nimi ktoś, kto nie ma pojęcia co kryje się w kobiecych umysłach, twierdząc że potrzeby kobiet kończą się na romantycznym pocałunku w czoło.

Jak wspomniałam wyżej, według mnie książka zyskała sławę, gdyż jest kontrowersyjna i banalna. Myślę, że nikt, kto kiedykolwiek miał w ręku inną książkę nie zdecyduje się na stwierdzenie, że jest to książka doskonała. Mimo wszystko warto ją przeczytać. Odpowiedź na jedno pytanie pozostać musi jednak chyba dla mnie zagadką. Jak w XXI wieku, dobie Internetu pełnego pornografii, subtelny, bo taki występuje w książce, opis seksu może uchodzić na kontrowersyjny i jakim cudem tak ogólnie dostępne zachowanie porywa miliony ludzi, którzy zaczytując się w tej lekturze uznają ją za współczesne arcydzieło?  Czy nasze społeczeństwo w dalszym ciągu potrzebuje bodźca by wyswobodzić się ze wstydu i pruderii, a nasze życie seksualne wyszło z pod ciemnej kołdry? Pragnę wierzyć, że po książkę sięgają głównie nastolatki, chcące doświadczyć płomiennego romansu, a nie tak jak ogłaszają media przeciętne kobiety, które w końcu chcą poznać radość płynącą z seksu. Ja podczas czytania bawiłam się dobrze ale zdecydowanie bardziej poruszają mnie realne doznania…więc i Wam radzę takich kosztować więcej.  

JUŻ WKRÓTCE...

Już niebawem na moim blogu zamieszczę recenzję prezentowanych tu tytułów.

Czy ktoś z Was zgadnie, która z książek będzie pierwsza? A może sami czytaliście, którąś z nich? Podzielcie się proszę ze mną swoimi opiniami. 

JOANNE ROWLING - THE CASUAL VACANCY - HARRY POTTER DLA DOROSŁYCH

Czy podobnie jak ja nie możecie doczekać się nowej powieści J.K Rowling?

Mam dla was miłą informację, otóż autorka już 27 Września tego roku planuje oficjalną premierę swej nowej książki,  przeznaczonej dla dorosłej części społeczeństwa. W Polsce książka ma być dostępna dzięki wydawnictwu Znak. Ciekawa jestem długi czas upłynie nim doczekamy się książki w naszym ojczystym języku.

Zamierzacie skusić się na oryginał, czy raczej poczekacie na polskie wydanie? 

CAMILLA LÄCKBERG - FABRYKANTKA ANIOŁKÓW, CZYLI MROCZNA POWIEŚĆ ZE ŚWIĘTOŚCIĄ NIEMAJĄCA NIC WSPÓLNEGO

 Camilla Läckberg
źródło: http://www.fjallbacka.com/

Zapytana o ulubionego autora książek kryminalnych bez wahania rzekłabym - Stieg Larsson.  Odpowiedź ta, z oczywistych względów przysparza problemów bo i jak zaczytywać się w książkach autora, który odszedł i z całą pewnością już nic nie stworzy? Polskie wydawnictwa wydają się próbować zagłuszyć w nas tę pustkę publikując na obwolutach niezliczonych ilości pozycji wymowne zdanie „ następca/następczyni Stiega Larssona, sprzedane xxxx milionów egzemplarzy, w moim przypadku, odnosząc niestety skutek odwrotny do zamierzonego.

Na ratunek tej sytuacji przyszła mi Camilla Läckberg, urodzona w roku 1974, wybitna szwedzka autorka kryminałów. Swą pierwszą powieść „Księżniczka z lodu” wydała ona w roku 2003, odnosząc w ten sposób spektakularny sukces, czego potwierdzenie stanowią przede wszystkim: liczba sprzedawanych egzemplarzy, wciąż rosnące grono zagorzałych fanów, liczne nagrody oraz fakt ekranizacji niektórych z jej powieści.  Informacją, której nie sposób jest pominąć jest miejsce urodzenia autorki, czyli niewielkie miasteczko położone na zachodnim wybrzeżu Szwecji. Jest to wiadomość o tyle istotna, gdyż akcja każdej napisanej przez autorkę książki dla dorosłych toczy się właśnie w tym miejscu, które z pewnością na to zasługuje.  Jako ciekawostkę dodam, iż obecny maż Camilli także jest policjantem, a w jej biografii można z łatwością dostrzec podobieństwo bohaterów do jej prawdziwego życia.

Do tej pory Camilla wydała 8 książek z serii przygód o Fjällbace z Ericą Falck i Patrikiem Hedströmem. Ja miałam, bez wahania mogę to powiedzieć, ogromną przyjemność przeczytać od samego początku każdą z nich zagłębiając się we wciągające losy bohaterów. Nie sposób jednak, w jednej recenzji, opisać każdą z powieści, więc zdecydowałam, że tym razem skupię się na najnowszej pod tytułem „Fabrykantka Aniołków”.

Pewnej Wielkanocy na wyspie Valö ma miejsce bardzo tajemnicze wydarzenie. Mieszkająca tam rodzina znika bez śladu, pozostawiając cały swój dobytek. Sprawa wydaje się być o tyle zaskakująca, jako że przybyli na miejsce policjanci stwierdzają, iż miejsce zaginięcia sprawia wrażenie jakby wszyscy rozpłynęli się w powietrzu, a pozostawiona na stole zastawa, wciąż niemalże parujące potrawy oraz co najbardziej tajemnicze, pozostawione tam małe dziecko, pogłębiają to wrażenie.  Jedynymi pozostałymi na wyspie osobami jest grupa chłopców, są to uczniowie tamtejszej prywatnej szkoły. Po wielu latach, dorosła już wówczas Ebba, która to okazuje się być pozostawioną tam małą dziewczynką, wraca ze swym partnerem by odnowić dom i odpocząć od poprzedniego dość tragicznego życia. Jak to zwykle bywa w tego typu powieściach, nie wszystko idzie zgodnie z planem. Młoda kobieta wraz z mężem wyda

ją się być ofiarami prześladowcy, a skomplikowana historia rodziny Ebby jeszcze bardziej wikła sytuację, niosąc ze sobą przerażające informacje, których sama bohaterka wolałaby raczej nie poznawać. Na ratunek małżeństwu wyrusza Patrik, miejscowy policjant wraz ze swoją pozornie niezwiązaną ze sprawą, a przede wszystkim pracą, żoną Ericą i jej siostrą Anną.  Ślady krwi, strzelanina, zdrada, zajmujące odkrycia z przeszłości bohaterów, zbrodnia, wątek psychologiczny i niekoniecznie niewinny romans to jeszcze nie wszystko co uda się Wam znaleźć w tej obszernej powieści.

źródło: http://www.fjallbacka.com/

Sprawy formalne też nie pozostawiają wiele do życzenia. Książka napisana jest w pełni przystępnym, śmiem powiedzieć, lekkim językiem, w którym z pewnością odnajdzie się każdy. Przeplatające się ze sobą wątki sprawiają, że książka wciąga, a na policzkach niektórych z Was na pewno pojawią się wypieki. Czytając „Fabrykantkę aniołków” z pewnością nie odczuwałam znużenia i mimo że od samego początku przeczuwałam kto może być odpowiedzialny za zniknięcie, książka trzymała mnie do samego końca w napięciu. Warto podkreślić, że powieści Camilli Läckberg poza dozą rozrywki i napięcia dostarczają jeszcze dość szerokiej informacji na temat życia w Szwecji, tamtejszej społeczności, zwyczajów oraz, co zasługuje na wielką pochwałę, zachęcają do odwiedzenia tego malowniczego kraju. Ja jestem już pewna, że na moją kolejną, większą wycieczkę udam się do Szwecji, być może nawet do Fjällbaki.

źródło: http://www.fjallbacka.com/

Porównując to książkę do innych tego typu pozycji oraz do poprzednich części powieści, mogę bez wahania powiedzieć, że to bardzo udany tekst. Autorka znacznie sprawniej niżeli w poprzednich częściach dozowała czytelnikowi napięcie, rozbudzając w ten sposób jego zainteresowanie. W książce nie pojawiły się także, co uważam za zaletę, fragmenty nawiązujące do polityki lub szemranych interesów biznesmenów, występujące często w innych tego typu publikacjach, a mnie niestety skutecznie nudzące.

Nie ma róży bez kolców, a zatem książka nie jest pozbawiona wad. Muszę jednak, z ręką na sercu, powiedzieć że jest ich stosunkowo niewiele i wydają mi się być one bardzo subiektywne. Pierwszą i niezmienną od drugiego tomu wadą jest nagminne opowiadanie o dzieciach i ich codziennych zachowaniach, sposobie karmienia, przewijania i rozwoju. Jako osoba bezdzietna i na tę chwilę nieplanująca potomstwa jestem w stanie z przyjemnością dowiedzieć się czegoś na ten temat ale osoby szczególnie zainteresowane tym tematem odsyłam do publikacji naukowych lub chociaż do poradników i tym samym radzę się zając autorce bo marnuje w ten sposób talent. Ponad to czuję się nieco zawiedziona faktem, iż autorka porzuciła kilka bardzo interesujących mnie wątków lecz mam nadzieję, że wkrótce do nich powróci.

Każdemu kto dotrwał do końca mogę z ręką na sercu powiedzieć, iż wydanie ok. 35 zł na tą książkę z pewnością okaże się dobrą inwestycją. Osobom, które jednak nigdy nie czytały twórczości Läckberg proponuję rozpocząć lekturę od pierwszego tomu. Ostrzegam jednak, że to wciąga! Ja sama obiecywałam sobie, że skończę na czwartej części ale chęć poznania dalszych losów, niezwykle sprawnie opisanych bohaterów, okazała się być silniejsza.

Zachęcam też Was do skorzystania z możliwości zakupu książki w formie elektronicznej. Myślę, że jest to rada szczególnie kierowana przeze mnie do osób młodych, które nie posiadają jeszcze swojego mieszkania/dużej wypłaty/samochodu. Książki w formie elektronicznej, których byłam przeciwnikiem przez wiele lat, ukazały mi się ostatnio z doskonałej strony, zarówno ze względu na ich mobilność jak i cenę.

Jeśli macie jakieś pytania, szczególnie chcielibyście abym zrecenzowała jakąś książkę lub po prostu macie ochotę wymienić się spostrzeżeniami zachęcam Was do komentowania.

Na koniec mam do Was pytania:

1.      Czy zdarza Wam się sięgać po elektroniczne wersje książek?

2.      Jeśli tak, to w jaki sposób, na jakich urządzeniach je czytacie?

3.      Skąd pozyskujecie pozycje do lektury?

W kolejnych postach postaram się Wam przybliżyć sposób w jaki ja czytam i jak rozwiązuję sprawę czytania w łóżku. Może nawet stworzę tag? Co wy na to? Mnie zawsze to intrygowało…